poniedziałek, 18 maja 2015

Macierzyńskie irytacje

Macie czasami tak? - no przyznajcie się - macie? Że wracacie z pracy zmęczeni, ale stęsknieni za maluchami, z wizją spędzenia pozostałych dwóch godzin na słodkiej zabawie z dziećmi, bo pozostałe tego dnia spędziliście na "zabawie" z nieswoimi dziećmi, a tu same tylko irytacje.
Bo kogo nie zirytowałyby takie oto wydarzenia:
1. Dajesz maluchowi mega żelka, on z apetytem pakuje sobie go do buzi i właśnie wtedy, w tym momencie, kiedy stoi przodem do Ciebie zachciewa mu się kichnąć. Umiesz kichać z zamkniętą buzią? Moje dzieci nie! I zamiast relaksować się zbierasz tysiące lepkich odprysków z dywanu, paneli i swojej twarzy.
2. Umyłaś podłogę, choć tak bardzo, ale to baaaaardzo Ci się nie chciało. Jesteś z siebie dumna i myślisz sobie - do bycia perfekcyjną Panią Domu brakuje jeszcze, żebym nakarmiła w końcu swoje pociechy. Podajesz posiłek, podajesz napój, a on, po minucie.... ląduje na ziemi...
3. Miałaś kiedyś wątpliwości, czy warto myć okna? Ja Ci powiem - nie warto! Jak są brudne, to dzieci do nich nie lgną. Wystarczy umyć, a małe glonojady na pewno prędko od nich nie odejdą.
4. Twoje dziecko śpi w pieluszce na noc. Z racji tego, że już od miesiąca pieluszka po nocy sucha, postanawiasz ją zdjąć - w końcu to już suchy miesiąc! I właśnie w tę noc, dziecko robi siusiu na świeżo zmienioną pościel...
5. Przyszedł czas na sen dzieci. Myjesz je, karmisz, smarujesz, tulisz i myślisz, w końcu będzie cisza, w końcu usiądę... A kiedy próbujesz wyjść z sypiali słyszysz:
- jeszcze buziaka!

(posyłasz buziaka - płacz!)
- ale nie takiego!

(podchodzisz, dajesz zwykłego, odwracasz się)
- jeszcze przytulasek
(dajesz przytulaska)
- mogę wody
(dajesz wodę, dziecko w tym czasie się odkrywa, żeby się napić)
- łeeeee, przykryj mnie bo nie umiem
(przykrywasz, wychodzisz)

- buziaczka!!!
(przecież był!)

- ale jeszcze raaaaaaaz!
(a później siku nr 1, siku nr 2, umyj mi ręce, bo zapomniałam jak to się robi, a jak nie to obudzę brata, przykryj, pocałuj, jestem grzeczna? Tulasek, przykryj bo się przekrzywiło, papa, wyślij buziaka, a teraz daj w czółko, a teraz nie będę spała przez 3 h...)

A największa irytacja jest taka, że mi się aparat popsuł i tym moim gnomom kochanym zdjęć robić nie mogę :( Bu.




środa, 13 maja 2015

smok

Ok. Czas się przyznać. Zrobiłam to Jasiowi - jak wcześniej Hani...
I choć zabrzmi to okropną obłudą, to ja naprawdę staram się (i dobrze mi to wychodzi) nie okłamywać dziecka. Szczepienie boli, pobranie krwi zaboli, w przedszkolu będziesz dziś dłużej - samo życie. W tym jednak wypadku nie wyobrażam sobie powiedzieć prawdy.
Odsmokowanie. Moje dzieci nie używały smoka na czas aktywności. Smok od około 2-3 m. życia służył tylko do spania. Jęczenie w ciągu dnia pokonywaliśmy zabawą, piosenkami, wierszykami i czułościami. Za to w nocy, szczególnie Hania - bez smoka rady nie dawała ;) Podejmowane parokrotnie wcześniej próby wytłumaczenia, że na smoka jest się już za dużym wywoływały jedynie frustrację malucha i jeszcze donośniejsze domaganie się smoka. 
O ile Hania od początku była małym ssakiem, o tyle z Jasiem sama sobie jestem winna. 

Zmęczona długim porodem, cesarką i komplikacjami po niej nieustannie wpychałam mu smoka, kiedy tylko zapłakał. Kiedy on tego smoka wypluwał, ja uparcie wpychałam z powrotem, żeby mieć choć chwilę dłużej spokój i odpoczynek. Kiedy przyszliśmy do domu nadal stosowałam tę technikę, miewając co prawda co jakiś czas olśnienia, że to przecież nie jest tak, że dzieci nieużywające smoka wcale nie płaczą! Ale, choć Janek był dzieckiem bezproblemowym i łatwym w ogarnianiu, za każdym jego płaczem zapominałam o dokonanym postanowieniu i podawałam mu smoka. Czasem kilka razy - bo wypluwał. Przez właściwie cały ten czas Janek nie był do końca uzależniony. Jeszcze miesiąc temu bez właściwie żadnego planu udało nam się zacząć kłaść go spać bez smoka. Przesypiał ładnie, w większości całe noce. Myśleliśmy sobie - łatwo poszło. Ale poszło też dziecko do żłobka i nie chciało zasypiać, więc mama dała paniom smoka. Efekt - Janek się uzależnił. Razem z uzależnieniem nadszedł etap gwałtownego rozwoju mowy. Mały powtarza już właściwie wszystko i zna wiele słów, w związku z czym domaganie się "moća" do snu nie sprawiało mu żadnych trudności. Smoczek działał jak dobry środek nasenny i stał się obowiązkowy do spania. Pomyślałam sobie - z biegiem czasu będzie tylko gorzej. Nieśmiało zapytałam Pań co sądzą o odsmokowaniu Jaśka w żłobku, zastrzegając, że jeśli to ma być problem (Janek zaczął już bezproblemowo spać w łóżeczku w Bocianowie), to możemy z odsmokowaniem poczekać do lata, aż Mały całe dnie będzie pod moja opieką. Panie nie powiedziały ani tak, ani nie, ale następnego dnia oznajmiły, że udało się i Janek zasnął bez smoczka. Kolejny dzień - to samo. Niestety nie zdradziły czego użyły oprócz głaskania po główce, które w domu tak dobrze nie działało. Cóż - zostałam postawiona przed koniecznością zmierzenia się z problemem. 
I tutaj tak jak przy Hani poszły w ruch nożyczki i gorąca woda do wyparzenia środka smoka. Kiedy kładłam Jasia on jak każdego ostatniego dnia poprosił "moća", a ja mu go dałam. Tak szybko jak wsadził go do buźki, tak szybko go wyjął, z niedowierzaniem pokazując wielką dziurę. Nieszczerze się zdziwiłam i stwierdziłam na głos, że smok już chyba tak ze starości się popsuł i że trzeba go wyrzucić. W przeciwieństwie do Hani, Mały nie starał się jeszcze go ssać, nie chciał go zatrzymać - oddał mi go szybko, jakby go palił i nawet nie chciał brać udziału w procesie likwidacji. Wyglądał na przygnębionego i obrażonego na niedobrego smoka, który się zepsuł (gdyby wiedział, że to ja...) Z drgającymi do płaczu kącikami ust położył się spać, zasnął bez większych problemów i... przespał całą noc. Więcej już o smoka nie prosił, nie pytał - dzielny chłopak!

A ja tylko zastanawiam się, czy mogłam to zrobić inaczej, by nie przysporzyć mu większych cierpień niż w tym wypadku. Czy jest lepsze wyjście, żeby dziecko pogodziło się ze stratą tak szybko? Ta metoda sprawdziła się zarówno z Hanią, jak i Jasiem. Niestety skutkiem ubocznym są wyrzuty sumienia, z powodu okłamania własnego dziecka.


sobota, 9 maja 2015

zakupowy szał

O naiwności ludzka!

Ostatnio w porywie dumy, pychy i samozachwytu poczułam w sobie wszechmoc i stwierdziłam, że nie ma sytuacji macierzyńskiej, której bym nie ogarnęła. Szybko zrewidowałam swoje poglądy!
Dziś, z racji tego, że mąż zajmował się sadzeniem 40 choinek i 100 thujek na naszej działce, sama, jak już nie raz bywało, postanowiłam ogarnąć zakupy.

Spakowałam dzieci i pojechałam do naszej ukochanej Biedronki. Jak to na zaradną i dobrze zorganizowaną matkę przystało, już wcześniej zorganizowałam sobie dwójkę "na koszyk", zaplanowałam, że Janek jedzie w koszyku, a Hania pomoże mi w zakupach, przygotowałam dłuuuuugą listę zakupów i popędziłam w świat. 
Już pod sklepem, kiedy dziecięcia moje były wypięte z pasów bezpieczeństwa okazało się, że dwójka wyparowała, a wszystkie kosze skrupulatnie poprzypinano jeden do drugiego. W tym momencie proszę Was powinnam nawrócić się na pięcie i wrócić do auta, ale... "JA NIE DAM RADY!?"
Dzieci, jak to dzieci, na zakupy poszły chętnie, ale zgodnie i tonem nie cierpiącym sprzeciwu oznajmiły, że każde chce mieć własny koszyk do ciągnięcia. To, co działo się później, poprawiło humor połowie klientów Biedronki, pozostała połowa cierpiała na ból kostek poobijanych koszykami moich dzieci. Hania dość grzecznie i posłusznie znosiła zakupy, za to Janek...
Janek pakował tylko najbardziej potrzebne mu rzeczy, czyli:
podpaski
piwo
i karmę dla kota.
Niestety ja na liście miałam też 5 litrowe baniaki z wodą, z której bardzo nie chciałam rezygnować, jajka, które w ostatniej chwili uratowałam wywalające się z jednego z koszy i wiele, wiele innych niezbędnych mi rzeczy. 
Kiedy już dobrnęliśmy do kasy okazało się, że są straty - (na szczęście nie w ludziach :) - dwa jogurty i jedno jajko. 
W takich momentach próbuję sobie wyobrazić co bym zrobiła z trójką dzieci...
hmmm - poradziłabym sobie - są takie sytuacje, że nie może być inaczej! :)

ps.: a już niedługo przyznam się co zrobiłam Jankowi ;)






środa, 6 maja 2015

żeby zdrowe zęby mieć...


Jak wielka jest siła autosugestii pokazuje poniższa scenka:
Jedziemy samochodem do dentysty, w radio reklama dotycząca Dnia Matki. 
Dziecko daje mamie prezent, a mama na to:

"Sam to zrobiłeś? Jesteś super ARTYSTĄ!"
Z tylnego siedzenia dobiegł mnie chichot - to Hania...

"Mamo - ta pani powiedziała <Jesteś super dentystą!> :)

A u dentysty Hania była baaaardzo dzielna i wielki uśmiech nie schodził jej z ust. Pani ząbki obejrzała, pokazała na monitorze podłączonym do kamerki, dała naklejkę i powiedziała, że wszystko dobrze. Tak jak i u Jasia, jednak ten był dość oporny w pokazywaniu swoich perełek, a kiedy pani dawała mu naklejkę był już tak obrażony za naruszanie jego osoby, że nie chciał jej wziąć. Kiedy już go do tego namówiliśmy, podszedł do kosza i wyrzucił obrazek. To kolejne potwierdzenie tego, że bezproblemowe wizyty lekarskie, szczepienia itd dobiegły końca ;)

Aż wstyd się przyznać, ale była to nasza pierwsza wizyta z dziećmi u dentysty. Lepiej późno niż wcale. Za to o ząbki regularnie dbamy. Bywa, że myjemy zęby "na śpiocha", bo np dzieci zasnęły w samochodzie w drodze do domu. Czasem trzeba dzieciom niemalże na siłę odbierać szczoteczki, bo mogą tak chodzić i myć zęby na okrągło :)