się porobiło

Jakby mi kto młotem walnął, jakby się sufit zawalił, jakby mi kto trąbą w ucho zatrąbił... Się porobiło. 

W środę się dowiedziałam, choć tak naprawdę przeczuwałam już tydzień wcześniej. Pojechałam, jak się jeździ po diagnozę - niepewna, choć niby już wiedziałam. To jest tak, jak kiedy człowiek wie, że coś będzie, ale nie wie jak bardzo.

Praca. Jak grom z jasnego nieba. 

Miała być od września. Miałam się byczyć i pławić w domowych pieleszach, miałam wieczory kolejnymi głupimi serialami zapełniać, ale się znalazła. 

Tak, bo moja praca znalazła się niemalże sama! 

Na końcu 2014 roku postanowiłam ujawnić się i wyjść z cienia. Podałam swoje dane, wypełniłam formularz i pojechałam na spotkanie, myśląc sobie "przecież jest środek roku - nie będą nic ode mnie chcieli - do września." Błąd! Uparli się, że wcześniej mnie wyrwą, niczym kwiat z korzeniami.

I dobrze :)

Bo jak spadać to z wysokiego konia, jak robić coś, to od razu. Nie wahać się, nie myśleć, nie rozmyślać, nie planować i gdybać, nie bujać nad przepaścią - tylko skakać! 

I skoczyłam. Dziarsko i odważnie w wir roku szkolnego. Pomiędzy ławki i nieznane twarze, pomiędzy szepty i szmery i gwar nieznośny. Pomiędzy setki pytań, z których niby żadne nie jest głupie, a tylko moje odpowiedzi muszą być mądre, pomiędzy stres i pytanie co to jest "ryczka" i dlaczego w wielkopolsce placek się je zamiast ciasta...

I dobrze :)

I może sie w końcu w tym odnajdę? A jeśli nie... Się zobaczy... 

górnooruńska katechetka z zapaleniem gardła :)