panika

Chciało by się, żeby życie naszych dzieci zawsze przebiegało beztrosko. Chciałoby się, żeby uśmiech nie znikał z ich twarzy a iskierki radości z oczu. Chciałoby się rąbka nieba uchylić, całusami obsypać i nosić na rękach, żeby się tylko nic nie stało. Ale tak się nie da. 

Im starsze dziecko, tym bardziej się z tych objęć ochronnych wyrywa, tym silniej chce wszystko SAMO i wszystkiego chce spróbować. A już najbardziej kuszą rzeczy zakazane i te, choć w minimalnym stopniu ekstremalne.

A później płacz, siniak, krew, rozcięcie jak dziś, kiedy Hania z całym impetem rzuciła się na pufę groszkową. Nie zdążyłam ust otworzyć - szybka to była akcja. To nie był pierwszy raz, ale pierwszy raz pufa była zbyt blisko półek, a Hania zbyt daleko skoczyła i nastała chwila grozy, bo było widać, że trzyma rękę blisko oka.

Uczucia jakie przewalają się w tym momencie przez serce i umysł rodzica są całą gamą możliwych uczuć na ziemi, od wściekłości po współczucie i ogromną miłość. Chyba każdemu serce się łamie kiedy trzyma na rękach swoje płaczące dziecko. Mnie aż słabo się robiło, kiedy obserwowałam jak z sekundy na sekundę rana puchnie i rozszerza się rozcięcie. Skończyło się niegroźnie, ale w myślach tysiące "gdybów", które paraliżują, jeśli się choć na chwilę dopuści je do siebie. I znów człowiek chucha i dmucha, ale wie, że tak się długo nie da, że i tak znów nadejdzie chwila grozy. 

W klatce dziecka nie zamkniesz, nie zabronisz zabaw i próbowania czegoś nowego - to byłoby dla niego krzywdzące... Nie nastraszysz, nie przywiążesz do krzesła, bo taki żywioł i tak nie usiedzi, a i zwykłą kredką można sobie krzywdę zrobić... Pozostaje tylko modlić się o to, by nigdy panika, jaka pojawia się w takich momentach w sercu, nie była uzasadniona.

Powiedzcie mi, jak wychować i nie zwariować?! NO JAK?!